Rozwiązanie WOZPN

 W 1951 roku doszło do rozwiązania PZPN, – na jego miejsce (4 lutego) powołano Sekcję Piłki Nożnej działającą przy GKKF. Przestał istnieć także Warszawski OZPN. Zamiast niego powstały dwie odrębne organizacje: SPN St. KKF (Sekcja Piłki Nożnej Stołecznego Komitetu Kultury Fizycznej) i SPN WKKF (Sekcja Piłki Nożnej Wojewódzkiego Komitetu Kultury Fizycznej).

 W I lidze nieźle spisała się CWKS Legia Warszawa (mająca w składzie między innymi Tomasza Stefaniszyna, Edwarda Zientarę oraz kapitana – Kazimierza Górskiego), która w I lidze zajęła trzecie miejsce.  W II lidze o krok od kolejnego awansu była Gwardia Warszawa. Po wygraniu swojej grupy, gwardziści grali w barażach o ekstraklasę, ale zostali ostatecznie wyprzedzeni przez Budowlanych Gdańsk i OWKS Kraków.

  Rozgrywki na Mazowszu prowadzone były w dwóch grupach. Pierwsza obejmowała miasto, a druga teren. W stołecznej grupie A klasy zwyciężył CWKS/Legia II, przed rezerwami Gwardii oraz Budowlanymi/Skrą. Poza podium znalazły się Ogniwo/Świt, AZS Warszawa, Stal/Okęcie, Kolejarz/Polonia II oraz Spójnia/Marymont II. W terenie najlepszy był Kolejarz/Znicz Pruszków wyprzedzając Włókniarza/Żyrardowiankę, Spójnię/Błoniankę, WKS Dęblin, Włókniarza/Jedwabnika Milanówek, Kolejarza/Pogoń Siedlce, Unię Siedlce oraz Gwardię Siedlce.

  W związku z tym, że zajmująca pierwsze miejsce w tabeli drużyna rezerw CWKS-u nie mogła zgodnie z regulaminem awansować na szczebel centralny, postanowiono na jej miejsce wypromować inny wojskowy zespół. Zorganizowano baraż, w którym Lotnik Warszawa (założony zaledwie kilka miesięcy wcześniej) wygrał po dogrywce 4:3 z OWKS-em/Zawiszą Bydgoszcz. Lotnik przez kolejne dwa sezony występować będzie w II lidze, rozgrywając mecze najpierw na stadionie Wojska Polskiego, a w następnych latach na boisku przy ulicy Wolskiej, oraz na Bemowie (na terenie WAT-u).

(mf)