Silny okręg

Warszawski Okręgowy Związek Piłki Nożnej, obok Śląskiego ZPN-u był w okresie międzywojennym najsilniejszym okręgiem w Polsce.

  W 1929 roku WOZPN zrzeszał już 80 klubów (dodatkowo okręg radomski – wyodrębniony administracyjnie liczył 32 kluby i 600 zawodników). Cztery lata później w mistrzostwach Okręgu Warszawskiego rywalizowało już 108 klubów i ponad 4,5 tysiąca zawodników. Najlepiej na Mazowszu spisywały się stołeczne drużyny: Polonia, Legia, Warszawianka, a także Skra, Gwiazda i Okęcie. Nieźle radziły sobie również inne warszawskie zespoły: PWATT, Elektryczność, AZS, Marymont, Drukarz, Orkan, Sarmata i Fort Bema, a spoza stolicy Znicz Pruszków, Pogoń Grodzisk, Bzura Chodaków czy Huragan Wołomin. Z inicjatywy naszych działaczy, w latach trzydziestych w stolicy przeprowadzono pierwsze w kraju kursy instruktorów piłki nożnej. Duża w tym zasługa ówczesnego prezesa warszawskiego okręgu – Jerzego Michałowicza, który propagował futbol wśród wszystkich warstw społecznych.

   Dzięki temu powstawało coraz więcej klubów robotniczych, co w znacznym stopniu rozszerzało zainteresowanie piłką nożną. Kluby te tworzyły Robotniczy Podokręg Autonomiczny i grały we wszystkich trzech klasach rozgrywkowych (od 1933 roku miały nawet oddzielną grupę, której mistrz grał o prymat w naszym regionie z najlepszymi ekipami z A klasy). Wśród drużyn wywodzących się z klas robotniczych były m.in. stołeczne: Marymont, Skra, Sarmata, Drukarz, Gwiazda, Czarni, Żar, Elektryczność oraz Znicz Pruszków czy Turowianka Wołomin. 

 (mf)