Czas błędów i wypaczeń

  Początek lat 50-tych to najtrudniejszy okres w naszej powojennej historii. Próbowano wtedy wdrożyć i przenieść do Polski wszystkie rozwiązania wymyślone w Związku Radzieckim.

   Jednym z takich niecodziennych pomysłów było przyznanie Mistrzostwa Polski drużynie która zdobyła Puchar, a nie wygrywającej ligę. Postanowiono zmienić i ujednolicić nazwy wszystkich klubów w całym kraju, dzięki czemu w pierwszej lidze zamiast Polonii grał Kolejarz Warszawa, a Legię zaczęto nazywać CWKS-em (dla ułatwienia identyfikacji klubów – będziemy posługiwać się podwójnymi nazwami).

  Bardzo ważnym wydarzeniem 1950 roku był powrót Kolejarza/Polonii Warszawa na stadion przy ulicy Konwiktorskiej. Przez pięć powojennych lat, Czarne Koszule nie mając własnego boiska trenowały i grały na stadionie Wojska Polskiego przy ulicy Łazienkowskiej. W pierwszym meczu na swoim obiekcie, Kolejarz/Polonia wygrał z CWKS-em/Legią 2:1. Gole dla gospodarzy zdobyli Marian Łącz (nie tylko świetny piłkarz, ale w późniejszym czasie także znakomity aktor) i Jerzy Szularz, a dla gości Kazimierz Górski.

  Druga liga w 1950 roku podzielona była już nie na północ i południe, ale na wschód i zachód. Bzura Chodaków, występująca pod nazwą Włókniarz, zajęła czwarte miejsce (grając nieoczekiwanie – w grupie zachodniej). Na ósmym miejscu sezon zakończył Radomiak, zwany wówczas Związkowcem. Po tym sezonie zlikwidowany został okręg radomski, a kluby tam grające rozstały się z Mazowszem aż na pół wieku, ponieważ zostały przeniesione do okręgu kieleckiego.

  W A klasie najlepsza była Gwardia Warszawa i po wygraniu meczów barażowych awansowała do II ligi. Gwardziści wyprzedzili rezerwy CWKS-u/Legii Warszawa oraz Spójnię/Marymont Warszawa (nastąpiła fuzja tych klubów). Kolejne były: Włókniarz/Żyrardowianka, Ogniwo/Świt Warszawa, Włókniarz/Jedwabnik Milanówek, Kolejarz/Znicz Pruszków, Związkowiec/Skra Warszawa, Związkowiec/Drukarz Warszawa, Kolejarz/Ruch Piaseczno, Kolejarz/Polonia II Warszawa oraz beniaminek Związkowiec/Dąb Jelonki.

(mf)